Hande Eagle Translation & Editorial Services - The Tree of Ah! by Didem Madak

Pyrus spinosa, the almond-leaved pear, in fruition.

30/09/2024

The Tree of Ah!

DİDEM MADAK

Translated by Hande Eagle from the Turkish original titled, “AH’LAR AĞACI”

(published by Metis Publishing, Istanbul, 2012)

Cover design by Semih Sökmen

Didem Madak (8 April 1970, İzmir - 23 July 2011, Istanbul) was a Turkish poet.

Her poetry was published in Öküz, Ludingirra and Sombahar from the early 2000s onwards. Unfortunately my first encounter with her poetry was in 2012 - the year after she died - when I was gifted a copy of her now widely-read Ah'lar Ağacı by a friend.

It took me a decade to get into her verse, mind and life. Madak wrote most of her poetry in her 30s, and Ah'lar Ağacı - which I interpret both as an ode and a lament to the crudeness of life and death - was first published in 2002 by Everest Publishing. This was followed by Pulbiber Mahallesi (2007), although it was the first of her three published titles, Grapon Kağıtları (2000) that was awarded the İnkılâp Publishing Poetry Prize. There are many references in her poetry to losing her mother, Füsun, to brain cancer when she was thirteen, economic and social hardships that followed her in the aftermath, and not knowingly, her own death at age 41 due to colon cancer, leaving behind a daughter aged three, whom she named Füsun after her own mother.

Over the years, stumbling through my 30s and becoming a mother, Ah'lar Ağacı has become one of my most frequently read books of contemporary Turkish poetry. In fact, it has become so dear to my heart that I felt a burning desire to translate and share the eponymous poem from this title with those who cannot read in Turkish. I want everyone to be able to read Didem Madak's bewildering, humourous, dark and addictive poetry.

The process of analysing, translating and editing, "The Tree of Ah!" took well over three months. It was of course an impossible task to stick to the original meter and rhyme. Thus, I attempted to create a new rhythmic structure and also rhymes where I could - which at times was also impossible to do - and mostly opting to translate it into free verse - whilst remaining loyal to Madak's imagery and sentiment, two aspects of her poetry that can appear perplexing to speakers of other languages.

Am I completely happy with the result? Perhaps not entirely. For sure, I will keep editing it until I am convinced but had I waited to publish it until I am completely satisfied, I would have ended up reserving it for myself forever. I believe sharing is caring. One final note, on the translation: 'Ah'lar Ağacı' is a prime example of a poem that breaks away from the traditional rules of grammar and utilises creative punctuation and wordplay. Therefore, I have taken the liberty to do the same in English!

There are numerous online Turkish sources that provide further information about Didem Madak's life and work but I am always wary of sharing details about the life of someone I personally never knew. Needless to say, how I wish I had had the chance to meet Didem Madak!

For those who are interested, a Madak-reader titled, "Didem Madak'ı Okumak" edited by Solmaz Zelyüt was published in 2015 by Metis Publishing. To my knowledge, it is only available in Turkish. Who knows, may be some day it will be available in other languages, too. A documentary film, "Son Dizesiz Şiirler" (2018, dir. Hikmet Kerem Özcan) has also been produced in memory of Madak. I wish they had also produced subtitles in other languages, and spent more time thinking about delivering her poems in a plainer poetic tone with more emphasis on sincerity. I personally felt there was far too much acting for the poems that Madak wrote so plainly, openly and with a heavy-heart.

Without further digression, I want to share the poignant dedication Madak wrote for Ah'lar Ağacı: "Sesimin tonunu emanet ettiğim AHLAT AĞACINA..." (TO PYRUS SPINOSA, to whom I entrust the tone of my voice.)

Cap in hand, I dedicate this translation to the living memory of Didem Madak, to whom I entrust my translator's heart.

Ah... interj. 1 – conveys emotions such as regret, rage, yearning or fondness depending on the tone of voice.

Turkish Language Association, Turkish Dictionary

AH’LAR AĞACI

Biraz ilaç içsem bari diye düşündüm,

Biraz kolonya sürünsem,

Ferahlasam, pencereyi açsam.

Şöyle bir şey yazdım sonra:

Yağmur, çamurlu bir elbise dikiyor şehre

Sıkılıyoruz hepimiz bu çamurlu giysinin içinde.

Berbattı,

Bir şiire böyle başlanmazdı.

İç ses, diye söylendim,

Ardından Yıldırım Gürses...

Aptal aptal güldüm bir de buna.

Ayşecik vazoyu kırıyor

Ve “tamir et bakalım” diyordu babasına.

Yapıştırsam da parçalarını hayatımın

Su sızdırıyordu çatlaklarından.

Karnabahar kızartmıyordu asla

Başroldeki kadınlar.

THE TREE OF AH!

May as well take a pill I thought,

Rub on some cologne,

Freshen up, open the window.

Then I wrote this:

The rain is sewing a dress of mud for the city

Dressed in this muddy outfit, we become weary.

It was awful,

One could not begin a poem like that.

I mumbled - inner voice -

And then, Yıldırım Gürses...*

Giddily I laughed at my inside joke.

Little Ayşe breaks the vase

And tells her father “go on, mend it.”

Even if I glue back the pieces of my life

Water keeps leaking through its cracks.

Women in leading roles

Never do fry cauliflower.

*Yıldırım Gürses (1938-2000) is a popular Turkish singer-songwriter who composed the film score for “Ayşecik ve Sihirli Cüceler Rüyalar Ülkesinde” (1972, dir. Tunç Başaran) which is referenced in this stanza when Madak mentions the scene in which little Ayşe breaks the vase and asks her father to mend it. In the original she creates a rhyme with "iç ses" and "Yıldırım Gürses" which she finds funny.

Güçlü bir el silkeledi beni sonra

Sanırım Tanrı’nın eliydi.

Sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan.

Binlerce yeşil gözü olan bir zeytin ağacı gibi,

Çok şey görmüşüm gibi,

Ve çok şey geçmiş gibi başımdan,

Ah... dedim sonra

Ah!

Then a mighty hand shook me

I assumed it was God's.

How many Ah! my branches shed, I couldn’t count

Like an olive tree with thousands of green eyes,

Like I’d seen a lot,

Like I’d lived much too much

Ah... I said then,

Ah!

İç ses, diye söylendim

Çocukken şöyle dua ederdim Tanrı’ya:

Tanrım bana hiç erimeyen,

Kırmızı bir bonbon şekeri yolla.

Eski tül perdelerden gelinlik biçerdik

Kardeşimle kendimize durmadan,

Olmayan çayları,

Olmayan fincanlardan içerdik.

Olmayan kapıları açardık,

Olmayan ziller çaldığında.

Siyah papyonlu olurdu mutlaka

Resim defterimizdeki damat.

Yedi günde yarattığımız dünya

Mutlu olurduk pastel boya koksa.

Ve şimdi şöyle dua ediyorum Tanrı’ya:

Olanlar oldu Tanrım

Bütün bu olanların ağırlığından beni kolla!

I muttered - inner voice

As a child, I used to pray to God like this:

My God, send me a red sweet

That never melts.

We kept cutting out bridals for ourselves

From worn net curtains, my sister and I,

On and on, we drank the absent tea

From the absent cups,

We kept opening the absent doors

When the absent doorbells rang.

The grooms in our drawing pads,

Were sure to wear black bow-ties.

We’d be all smiles,

If the world we created in seven days

Happened to be scented with pastels.

And now, to God I pray like this:

My God, the damage is done,

Protect me, from the burden of all this!

Kaybolmak istemiştim bir zamanlar

Kapının arkasında yokum demiştim

Ve divanın altında da.

Bulamazsınız ki artık beni,

Hayatın ortasında

Kaybolmak istemiştim bir zamanlar

Beni kimse bulamazdı

Tanrı’nın arkasına saklansam.

O kocamandı, en kocamandı o.

Bir kız çocuğunun hayalleri kadar.

I once wanted to disappear,

I’d said I’m not behind the door

Neither am I under the settee.

Nor could you find me

Any longer, amidst life.

I once wanted to disappear

No one could find me

If I hid behind God.

He was great, the vastest there ever was.

As vast as the dreams of a girl child.

Bir zamanlar kendimi

Bulunmaz Hint kumaşı sanmıştım.

Kaç metredir benim yokluğum?

Benden daha çok var sanmıştım.

Benim yokluğumdan dünyada

Bir elbise çıkar sanmıştım.

Dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan

Sonunda ben de alıştım.

Ah... dedim sonra,

Ah!

I once believed myself to be unobtainium,

Like the rarest piece of Indian fabric.

How many metres long is my absence?

I believed there were many more of me.

From the fabric of my absence, I thought,

The world could gain a dress.

Gazing at the naked world, shamelessly

I too grew accustomed to it.

Ah... I said then,

Ah!

Güzin Ablası kitaplar olan bir kızdım,

İçim sıkılmasa o kadar

Tek bir satır bile okumazdım.

Taşbebeğim ters çevrilince ağlardı

Bir derdi var derdim.

Derdimi demeyi ben taşbebeğimden öğrendim.

Ninni derdim, ninni bebeğim!

Cam gözlerini kapardı, naylon kirpiklerini.

Plastik gözkapaklarının ardında

Bilirdim rüyaları yoktu bebeğimin,

Gözyaşları da.

Ağladıkça tükürüğümden sürerim gözaltlarına.

Bu kadar kolay harcamazdım rüyalarımı,

Kırmızı çantamda bayram harçlıklarım olmasa.

I was a girl whose agony aunt were books,

Had I not been so utterly bored

I wouldn’t have read a single line.

Face down, my porcelain doll would cry

She’s upset, I would say.

My doll taught me to speak of my upset.

Hushaby I would say, my baby, hushaby!

She’d shut her glasseyes and nylon lashes.

Behind her plastic eyelids,

My baby hadn’t dreams

or tears, I knew.

As she cried, I’d rub my spit under her eyes.

Had I not in my red purse, my bayram* pocket money

I wouldn’t have wasted my dreams so readily.

*Bayram is Turkish for religious or national holidays.

İnsan çıtır ekmeği ısırdığında,

Kırıklar dolar kucağına,

İşte orası umudun tarlasıdır.

Ve orada başaklar ağırlaştığında,

Sayısız ah dökülürdü toprağa.

When you bite into fresh crusty bread

Crumbs fill your lap,

There resides the field of hope.

And there, where the ears of wheat are bent over

Countless Ah! would fall upon earth.

İç ses, diye söylendim

Ve ah dedim sonra,

Böyle ah demeyi beli bükük bir ahlat ağacından öğrendim.

Dallarına salıncak kurardı çocuklar,

Hızlı yaşanan bir hayatın şarkılarıydı salıncaklar.

Meyveleri tatsızdı

Eski bir lanetten dolayı

Herkes dişlerdi acı meyvelerini,

Ve herkes söverdi ona.

İsmini yazardı herkes onun bağrına,

Ah derdi o. Ah!

I mumbled - inner voice

Ah, I said then,

From a poor old pyrus spinosa, I learnt to say ah like this.

Children set up swings on its branches,

The swings were the songs of a life lived on the double.

Cast with an ancient curse

Flavourless fruit it bore.

Everyone gnawed on its bitter fruit,

And everyone cussed it.

On its trunk everyone carved their names

Ah, it would say. Ah!

Bıçağın ucundaydı insanların hafızası

“İnsan unutandır

Ve insan unutulmaya mahkûm olandır.”

Tanrı şöyle derdi o zaman:

Ah!

Ne çok dikeni vardı ahlat ağacının Tanrım,

Ulaşılamazdı,

Sen sarılmak istesen ona,

O sana sarılamazdı.

Ne çok dikenin vardı Tanrım!

Ne çok isterdim,

Sana sarılamazdım.

Ve şöyle derdim o zaman:

Ah!

Suspended at knifepoint was humankind's memory

“Human is the one that forgets,

And the one who’s doomed to be forgotten.”

At that moment God would sigh:

Ah!

How many thorns had the pyrus spinosa, my God,

Unreachable,

Even if you wanted to embrace it,

It could not embrace you in return

How many thorns had you, my God!

How I wanted it,

And I still couldn’t embrace you.

And then I would say:

Ah!

Ahlat ahların ağacıydı,

Yaşlanmaya başlayanların,

İtiraf edilememiş aşkların,

Evde kalmış kızların.

Ahlat ahların ağacıydı,

Cezayir nasıl cezaların ülkesiyse,

Öyleydi işte.

Ve etimoloji Eti’lerden kalma

Bir zaman birimiydi yanılmıyorsam.

Ve yanılmıyorsam yalnız insanların

Kahvaltı edip ağladıkları Pazar sabahları yokmuş o zaman.

Mesela o zamanlar

Mutsuz olduğunda insanlar,

Yok olurmuş bazı dakikalar.

Gülümsedim o sıra,

Bazen sevinirim,

Sevinmek nedense hep yedi yaşında

Ve ah... dedim sonra,

Ah!

Pyrus spinosa was the tree of Ah!

Of those on the cusp of aging,

Of loves unprofessed,

Of spinsters.

Pyrus spinosa was the tree of Ah!

Just as Algeria is the land of subpoena,

And that’s just how it was.

And if I am not mistaken, etymology, is a

unit of time dated to the Eti.**

And if I am not mistaken, back then,

Sunday mornings when lonely people cried over breakfast

did not exist.

For instance, back then,

When people were unhappy,

Some minutes simply disappeared.

Just then I smiled,

I rejoice at times,

Rejoicing is somehow ever seven-years-old

And ah, and then again,

Ah!

**Etiler, Turkish for Hittite. Here I am using it as Eti in order to create a rhyme.

Bazen ah diyorum durmadan,

Şimdi ben ahlatın başında,

Otuz iki yaşımda.

Ahlar ağacı gibi.

Rengârenk çaputlar bağladım yıllarca dallarıma,

Mavi, mor, kırmızı ve yeşil,

İstedim, hep istedim,

Sen iste derdim, iste yeter ki

Vereyim.

Her istediğimi verdim.

Arttım, fazlalaştım,

Eksikli yaşamaktan.

Ahlar ağacıyım, gibisi fazla.

Başka bir şey istemem

Artık beyazlaşan üç-beş tel saçıma,

Hesabımı tam vermekten başka.

Vasiyetimdir:

Dalgınlığınıza gelmek istemiyorum

Ve kaybolmak o dalgınlıkta.

At times I utter an endless string of ah,

Here I am, age thirty-two,

Beside pyrus spinosa,

Like a tree of Ah!

For years I tied bright rags round my branches,

Blue and purple, green and red,

I wanted, always wanted

I would say, just ask for it and I’ll give it.

I gave away all that I ever wanted.

By deficient living, I surged,

I became more than I.

I am the tree of Ah, bar none.

No other do I seek

Than to account for the few remaining strands

Of my now-greying hair.

It is my will:

I don’t want to encounter your absence of mind

Nor to get lost in that absence.

At arabasıyla kağıt toplardı

Her sabah çingene kadınlar.

Üst üste yığılırdı buruşuk kirli kağıtlar

Şaşırırdım

Kadınların mı yoksa kağıtların mı memeleri kocaman?

Bir zamanlar öfkem beni zora koşardı.

Kızıl yelelerim yapışırdı terli alnıma

Ne eğere gelirsin ne de semere derlerdi bana.

Yeniden doğmuş olurdum oysa,

Öldüğümü sandıklarında,

Yalnızca kağıtlarda iyi koşan bir at olarak.

Vasiyetimdir:

En güçlülerinden seçilsin

Beni taşıyacak olanlar.

Ahtım olsun,

Yükleri ağırlaşsın diye iyice,

Tabutumun içinde tepineceğim.

Each morning gypsy women would load

Onto a horse-drawn carriage scrap paper

Crumpled dirty papers piled on top of one another

I’d blink at it twice.

Did the women or the papers have great big bosoms?

My rage used to get me into all sorts of trouble.

My russet forelock would cling to my clammy forehead

You defy both the apple and the saddle, they’d tell me.

When they assumed me dead,

I’d have just been reborn,

As a horse that merely runs well on the racecard.

It is my will:

That the ones to carry me

Are chosen from among the strongest.

I solemnly swear

To stomp about in my coffin

Just to make their burden heavier to bare.

Bir göl vardı evimizin karşısında,

Mavi gözleri olan,

Kara yağız bir şehirde yaşamışım meğer yıllarca.

Ya siz,

Nasıl bilirdiniz çocukluğunuzu ey cemaat?

Nasıldı

Öldürdüğünüz birinin cenaze namazını kılmak?

İlk üç vişneyi verdiğinde bahçedeki ağaç

Annem sevindiydi hatırlarım

Ah demişti.

Ah!

Üç küçük kırmızı dünya verilmişti sanki ona.

Annem çok sevinmelerin kadınıydı.

Bazen sevinince annem gibi,

Rengârenk reçeller dizerim kalbimin raflarına.

Annem çok sevinmelerin kadınıydı,

Sıcak yemeklerin.

Başına diktikleri o taş,

Ne zaman dokunsam soğuktur oysa.

Ben okşadığımda ama, ısınır sanki biraz.

İç ses!

Bu bahsi kapa!

A lake sat across our house

With eyes blue

For ages, as it turns out, I lived in a swart town.

And you,

What kind of a childhood did you have, eh jamaat?*

What was it like

Performing the funeral prayer of the one you slayed?

When the tree in the garden bore the first three sour cherries

My mother rejoiced, I recall

Ah, she said.

Ah!

As if she’d been given three mini red worlds.

My mother was a woman of great highs.

Sometimes when I rejoice like my mother

I line the shelves of my heart with multi-coloured confiture.

My mother was a woman of great highs,

Of hot dishes.

That stone they erected beside her head

Is cold whenever I touch it, not funny that,

With my caress it seems to warm a tad.

Inner voice!

Close this chapter!

*In this case, jamaat is a term used by Muslim communities to refer to a group, congregation or assembly of individuals who come together for religious purposes, such as a wedding or funeral. Usually during the latter, an imam asks the congregation about the moral character of the deceased, "Did you know him to be a good person?" and he will ask this question three times and will receive three positive responses from the jamaat. Here, Madak makes a reference to this.

Mutfağa gidip domates çorbası pişirdim.

Çoktandır öksüz olan mutfakta

Buğulandı ve ağladı camlar,

Gözyaşlarını kuruladım perdelerin ucuyla.

Çoktandır öksüz olan dünyaya baktım,

Allah babasıyla baş başa kalmış insanlara,

Poşetin tamamını beş bardak suya boşaltınca,

Sanki biraz rahatladım.

Kazanlar dolusu çorba kaynatsam sanki,

Artık kimse mutsuz olmayacaktı.

Ah... dedim sonra,

Ah!

İç sıkıntımla çektirdiğimiz bu fotoğrafta,

Aynı vampir gibi çıkacağız.

Kırmızı çorbama ekmek doğrayınca,

Sanki biraz ferahladım.

Karıştırdım ve iç ses diye fısıldadım:

Hâlâ aç mısın?

I went to the kitchen, cooked tomato soup.

In the long-orphaned kitchen

Where the misted windows cried

And with curtain-ends I dried their tears.

I gazed at the world long-orphaned,

At the people left head-to-head with their Sky-Father*

And when I emptied the whole packet into five cups of water

Slightly relieved, I suppose I felt.

As if no one would be unhappy anymore

If I just cooked cauldrons of soup.

Ah... then I said another,

Ah!

My discontent and I,

We’ll look just like vampires,

In this photograph of smiles.

Slightly lighter, I suppose I felt

When my red soup met ripped bread.

Stirring it, I whispered, inner voice

Are you still hungry?

*Sky-Father, lesser used synonym for God.

Bir tren geçti yine tam o sıra

Ustura gibi kara,

Düdük çala çala

Geçti şiirimin ortasından.

Kes şunu dedim, kes artık!

Oldu olacak,

Kan kardeşi olsun ruhumla yollar.

Merak ederdim,

Kesik başları ve sarı ışıklarıyla

Nereye gider bu insanlar?

Raylar uzanırdı içimde kilometrelerce

Bir kara yılan gibi,

Bilemezdim menzil neresi?

Ah... dedim sonra

Ve acilen makas değiştirdim.

İç ses, diye söylendim,

Raydan çıkma bundan sonra.

Just then a train rolled on by again,

Dark as an open razor,

Tooting tooting

It cut through my poem.

Cut it, I said, cut it now!

Come what may,

My soul and the tracks shall become blood sisters.

I used to wonder,

With cut-off heads and yellow headlights,

where do they go, these people?

Kilometres of tracks extend within me,

Like a black serpent,

Could I have known the destination?

Ah... I said then

And at once I switched track.

Inner voice, I mumbled,

Don’t get derailed hereon.

Kuyruk sallardı,

annemden kalma maaşım

Her üç ayın sonunda.

Sevinirdi,

Kocaman bir kara kediyi okşamış gibi

ellerim.

Sarımsak kokulu ve fötr şapkalı amcalarla,

Muhabbet ederdik kuyrukta.

Bizler sarımsak kokan uzun bir dizenin,

Fötr şapkalı kelimeleriydik,

Çürük dişlerimizle bizler,

Dökülmüş harfler gibi kelimelerden,

Saf ve pembe gülümserdik.

Bizler her üç ayın sonunda yeniden doğan bebeklerdik.

Neden ilerlemiyor bu kuyruk derdik,

Neden hep aynı yerdeyiz,

Hayattan söz edilirdi,

Zor denirdi,

Ve ardından susulurdu mutlaka.

Fötr şapkalı amcalardan biri

Ah derdi sonra,

Ah!

Kuyruk öfkeyle kıpırdanırdı o zaman.

At the end of every trimester,

My mother’s pension

Would signal come-hither.

My hands would cheer,

As if they'd caressed a huge black cat.

In the queue I would chat

to garlic-infused and fedora-hatted gents.

We were the fedora-wearing words

Of a long verse reeking of garlic,

With our rotten teeth,

Like letters dangling down from words,

we’d smile innocent and pink.

We were babies reborn at the end of every trimester.

Why doesn’t this queue move up,

We would ask, why are we forever-stuck.

We would mention life,

Tough, was the key word,

And always followed by silence.

Ah, would say then

One of the fedora-wearing gents

Ah!

And then the queue would stir with rage.

“Bir Arap şairi şöyle demiş,

Savaşta yenilen halkına,

Ağlamayın, ağlamayın, acınız azalır!”

“An Arab poet once called out

To his people defeated at war,

Don’t weep, you’ll dull your pain, don't weep!”

Uzun bir dize dayardı hayat her sabah karnıma

Şiir için düelloya gelmiş bir sevgili gibi,

Sorardı:

Daha yazacak mısın?

Hayır derdim,

Artık yazmayacağım.

Ama şöyle denir:

Kılıç çeken kılıçla ölür.

Ama şöyle denir:

Kaderden kaçılmaz.

Ama yazgısını yaldızlı çokomel kağıtları gibi,

Tırnaklarıyla düzeltemiyor insan.

Yıllarca biriktirdim

Rengârenk çokomel kağıtlarını kitap aralarında.

Âşık olduğumda,

Çikolata kokardı kırmızı yazgım.

Hayatıma hayat diyemem artık.

Sarı yazgım her sonbahar onu

Biraz daha fazla, ömür yaptı.

Maviye de, yeşile de dili dönmez ömrümün artık.

Kara yazgımı şimdi kim bilir

Hangi kitabın arasında saklıyorsun Tanrım?

Ah... dedim sonra

Ah!

Each morning life would prop

a long verse against my tummy

And ask me,

As do lovers duelling for poetry:

Are you going to write more?

No, I’d say.

I will write no longer.

But they say:

Those who draw the sword die by the sword.

But they also say:

One can’t escape one’s fate.

Unlike glittery chocolate bar wrappers

Destiny can’t be smoothed by fingernails

For years, I collected

Those jazzy wrappers inside books.

When I fell in love,

Chocolatey would be my red destiny.

I can’t call my life a life any more.

Turned, each autumn, by my yellow destiny

Little by little, into more lifetime.

My lifetime can no longer wrap itself

around the blue or the green.

Who now knows of my black destiny

In which book have you hidden it, my God?

Ah... I said then,

Ah!

İç ses, diye söylendim,

Başımda rüzgâr vardı

Başımda uğultular...

Kalbim usulca kıpırdardı

Ve ses çıkarırdı dokununca

Çan çiçeğiyle karıştırırdı onu belki

Bir başkası olsa

Başımda rüzgâr vardı,

Yine esiyordum

Hızla dönmeye başladı kalbim

Rüzgârgülüyle karıştırırdı onu belki

Bir başkası olsa.

Başımda uğultular...

Fırtına çıktı sonra,

Yaşadığını anladı kalbim,

Böyle yaşanmaz derdi

Bir başkası olsa.

Inner voice, I muttered

Through my head blew the wind

In my head, hum-hum-humming...

Gently my heart stirred

And upon touch, it chimed.

Had it been someone else’s

They could have mistaken it for a bluebell

Through my head blew the wind,

I was breezing up anew

My heart began to whirl woozy.

Had it been someone else’s

They could have mistaken it for a windmill

In my head, hum-hum-humming...

Then broke out a storm,

My heart figured it was still throbbing

Had it been someone else’s

They’d have said, this ain’t no life.

Bir zamanlar meydan okumak isterdim.

Kaç meydanını okudum da bu hayatın

Yalnızca iki harf öğrendim:

Ah benim nergis kokulu cehalatim...

Ruj lekeleri bıraktın bardaklarda

Anlatmak isterdin kendini durmadan

Bir bardağa bile olsa.

Ne diyecektin, ne söyleyecektin

Şairlerin şahı olsan,

Bir AH’dan başka.

Bana yıllarca, bunca sözü boşa söylettin.

AH!

I once wanted to bid defiance.

After all those fights on life’s hippodromes

I learnt just two letters:

Ah, my narcissus-scented ignorance...

You left lipstick smudges on glasses

On and on you wished to talk about yourself

Even if the one who lent you its ear was just a glass.

What would you say, what would you tell

Even if you were the greatest of bards

Other than an AH!

For years you made me utter words-a-thousand in vain.

AH!

Güçlü bir el silkeledi beni sonra

Sanırım Tanrı’nın eliydi,

Sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan,

Çok şey görmüşüm gibi,

Ve çok şey geçmiş gibi başımdan

Ah dedim sonra,

Ah!

İç ses, diye söylendim.

Gel!

Ahlar ağacından sen de biraz meyve topla.

Vasiyetimdir:

Bin ahımın hakkı toprağa kalsın...

Then a mighty hand shook me

God’s it must have been.

Countless Ah! my branches shed

As if I had seen so much

As if so much had befallen me

Ah, I said then,

Ah!

I muttered, inner voice

Come along!

Here, gather some fruit from the tree of Ah!

It is my will:

To the soil, I bequeath my thousand Ah!

Special thanks to Metis Publishing and Didem Madak's estate for their permission to translate and publish the poem titled, "Ah'lar Ağacı" on Live the Questions Now.

Additional thanks to J Dunn and ADSC for being my beta readers.

Page updated

Report abuse